صرافان را بر اساس دانش و تجربه رتبه‌بندی کنید نه آورده نقدی
عضو موسس کانون صرافان ایرانیان معتقد است صرافان را نباید فقط براساس سرمایه امتیازبندی کنند بلکه مواردی مثل تجربه ، اعتبار ، دانش ، و البته سرمایه و مقدار مالیاتی که در سال‌های گذشته توسط صرافی پرداخت شده ، تعداد فاکتورهایی که برای مشتریان صادر کرده ، میزان رضایتمندی مراجعان و مسائل دیگر را می تواند ملاک قرار دهند.
علی اصغر سمیعی, در گفتگو با بورس امروز گفت : دنیای ما دنیای تنوع است ، قدرتمندان در کنار ضعفا و زیبایان در کنار نازیبایان ، ثروتمندان و فقرا ، دانایان و نادانان فیلان هستند و پشه ها هم ، شیران هستند و روبهان نیز ، جا برای همه هست ، در دنیا فروشگاهی با چهار صد میلیارد دلار سرمایه هست و دکانی با هزار دلار هم هست هر یک به کار و کسب خود مشغولند ، در کشور خودمان هم بقالی های کوچک مشغول کارند و سوپر مارکت های بزرگ با هزاران برابر سرمایه هم مشغول فروش اجناس خود هستند و نهایتا این خریداران هستند که تصمیم می گیرند خرید خود را از کجا انجام دهند .
دیده یا شنیده نشده که به هیچ صنفی مقدار سرمایه را تحمیل کنند و البته بجز صنف صراف ، به صراف نمی گویند آیا چه مدت سابقه کار داری ؟ نمی گویند آیا در مدتی که به صرافی مشغول بوده ای مردم از تو راضی بوده اند یا نه ؟ حتی نمی گویند در این مدت سالانه چقدر مالیات داده ای ؟ و نمی پرسند . . . فقط می گویند آیا این مقدار پول داری ؟ اگر داری بیا به تو اجازه فعالیت داده می شود و این هم مسئله ای نیست که چگونه این پول را تحصیل کرده ای ، وقتی در سال ۹۲ در آخرین جلسه شورای عالی پول و اعتبار در زمان اقای احمدی نژاد ، مصوبه ای مبنی بر ازدیاد سرمایه صرافان بیرون آمد و حداقل سرمایه را مبلغ بیست میلیارد تومان تعیین کردند ، صدای اعتراض صرافان بلند شد ، و کانون هم در آن زمان نامه هایی به رئیس کل بانک مرکزی نوشت ، دیگران هم نوشتند بنده هم توسط چندین نامه، مصاحبه، مقاله سعی کردم مطالبی را به گوش مسئولین برسانم ، وخلاصه موضوع رسید به روی کار آمدن اقای روحانی و مسئله با معاون اول ایشان آقای جهانگیری مطرح شد ، و البته خواسته صرافان ابطال مصوبه فوق بود ، ولی متاسفانه این اتفاق نیافتاد و مثلا مصوبه اصلاح شد ، یعنی بیست میلیارد را به چهار میلیارد برای شهر های بزرگ و دو میلیارد برای شهر های کوچک کاهش دادند همان زمان در جلسه ای که با آقای سیف داشتیم مثالش را زدم و گفتم : فرض کنید یک آدم بد ، آدمی را به دریا بیافکند و در عمق ۲۰ متری رها کند ، بعد یک آدم خوب بیاید آن بیچاره را نجات دهد ، ولی در عمق چهار متری رها کند ، این چه فرقی برای آن بنده خدا می کند ؟
البته آقای سیف خندید و گفت : ” خوب فشار آب در عمق چهار متری کمتر است ” من همان زمان مثال دیگری را مطرح کردم و گفتم اگر انسان گرفتار بیست گرگ باشد ، و آدم خیری پیدا شود و شانزده گرگ را بکشد ولی آن بنده خدا را با ۴ گرگ تنها بگذارد ، آیا این نجات دادن او تلقی میشود ؟ ، به نظر من که این حتی بد تر است چون اگر بیست گرگ کسی را بکشد ، ابرو مندانه تر است از این که انسان از چهار گرگ شکست بخورد.
به هر حال تعیین حداقل سرمایه برای صرافان ، به نظر حقیر از چند وجه غلط است.
اولا برای نظام جمهوری اسلامی که ” که امام امت بار ها می فرمود من یک موی این کوخ نشینان را به همه کاخ نشینان نمی دهم ” بسیار زشت است که بنده خدایی را که سالها در حرفه ای فعال بوده و دارای اعتبار است و مردم هم از او راضی هستند ، فقط به جرم اینکه نتوانسته پول کافی تهیه کند ، از ادامه فعالیت منع کنند .
ثانیا وقتی حداقل سرمایه ای تعیین می شود و عده زیادی از شاغلان آن حرفه اصطلاحا غربال می شوند ، طبعا کار به دست عده ای معدود که توانسته اند آن سرمایه را تامین کنند می افتد ، خوب وقتی رقبا کم شدند و میدان رقابت خلوت شد ، آنوقت می شود هر تحمیلی به مشتری بیچاره روا داشت ، و نبود رقیب باعث زیان مردم می شود .
خصوصا اینکه سرمایه گذاری که مقدار سرمایه بیشتری را به میدان اورده طبعا علاقمند و متوقع است که سود بیشتری تحصیل کند .
ثالثا اتفاق دیگری رخ می دهد، و آن اینکه صرافانی که به جرم نداشتن سرمایه لازم از بهشت دارندگان مجوز صرافی رانده می شوند مسلما نمی روند، در منزلشان استراحت کنند ، و شغل دیگری هم اختیار نمی‌کنند ، به دلیل این که کسی که عمرش را در حرفه ای سپری کرده و همه تجربه و اعتبارش در حیطه آن شغل است برایش بسیار دشوار است که از سر نو برود یک شغل دیگری را شروع کند ، اینست که آنها هم به خیل صرافان بدون مجوز که هیچ نظارت و کنترلی از طرف هیچ نهادی درباره آنها نیست اضافه می شوند .
در حالی که بار ها گفته شده ، بسیار بهتر است که با سهل کردن شرایط کاری کنیم که همه صرافان بدون مجوز و حتی دلالان ارزی با گرفتن مجوز به زیر نظارت نهاد های ذی صلاح در آیند. که هم مالیات بدهند ، هم احیانا اگر تخلفی داشتند مشخص و قابل رسیدگی باشد.
ممکن است برخی به حقیر ایراد بگیرند ، کما اینکه قبلاً هم گرفته اند که آقا اگر ما گرفتن مجوز را خیلی آسان کنیم ده‌ها هزار نفر می آیند و مجوز می خواهند ، در جواب عرض می‌کنم شما رانت ندهید ، دلار سهمیه ای ندهید مطمئن باشید از خیل علاقه مندان به گرفتن مجوز کم میشود ، از آن گذشته چه اشکالی دارد که تعداد صرافان مجاز در کشور زیاد باشد رقابت در کار و کسب یعنی همین ، هر کس با سود کمتر و سرویس‌دهی بهتر می‌تواند مشتری بیشتری جذب کند می‌ماند ، و هر کس هم که خود را ناتوان دید خودش کنار می‌رود ممکن است دوستان بگویند خوب اگر یک صرافی با سرمایه ای ناچیز به تواند صرافی کنند و ما هم با سرمایه‌های چندین میلیاردی ، خوب فرق آن ها و ما چیست؟ باید از عرض کنم اولا اینکه شما چون سرمایه بیشتری دارید سود بیشتری هم می برید، و آنکه کم سرمایه است کمتر سود می برد، ولی اگر هم مسئولین تصمیم بگیرند می‌توانند صرافی‌ها را رتبه بندی کنند مثلاً از یک تا پنج ستاره به آنها رتبه بدهند ، مثل هتل ها ، در کشور ما هتل های لوکس و پنج ستاره داریم مهمانپذیر ها و مسافرخانه های کوچک هم داریم مسافر هم تصمیم می‌گیرد که برای اقامت به کجا مراجعه کند، به یک مسافر خانه دار هم فشار نمی آورند که یا بیا مسافرخانه ات را تبدیل به هتل ۵ ستاره کن یا تعطیل کن و شغلت را عوض کن.
و البته اگر هم خواستند صرافان رتبه بندی کنند اساس امتیازهایی نباید فقط سرمایه باشد مواردی مثل تجربه ، اعتبار ، دانش ، و البته سرمایه و مقدار مالیاتی که در سال‌های گذشته توسط صرافی پرداخت شده ، تعداد فاکتورهایی که برای مشتریان صادر کرده ، میزان رضایتمندی مراجعان و مسائل دیگر را می تواند ملاک قرار دهند .
