بایدهای صنعت فولاد در برنامه هفتم توسعه

به گزارش بورس امروز؛ عدم وجود زیرساخت های لازم در صنعت فولاد و سایر صنایع سبب بروز کاستی هایی در  صنعت فولاد و به تبع آن در توسعه کشور شده است.  صنایع فولاد در فصول مختلف سال های اخیر درگیر کمبود یوتیلیتی ها (برق، گاز، آب) بوده است؛ به گونه ای که طی چندین سال گذشته، ۹ ماه از سال در این صنعت  کمبود این موارد وجود دارد.

کشور در تامین برق زیرساخت های لازم را ندارد. علاوه بر این نیز کارخانه های فولادی فعال در استان اصفهان هم  ۸ ماه از سال را درگیر تامین آب برای مصارف خود هستند. بر این اساس باید با سرمایه گذاری، نیروگاه های جدید احداث گردد. خطوط انتقال گاز باید در پیک های مصرف افزایش یابد تا فشارهای ناشی از محدودیت در ابتدا گریبان گیر صنایع نباشد.

برای وسعت بازار فولاد باید سرمایه گذاری های مناسبی در زیرساخت های مورد استفاده سایر صنایع صورت گیرد و به عنوان موارد مهم برنامه های کلان کشوری قرار گیرد. با توجه به اهمیت تامین مواد اولیه در داخل کشور، همچنان سنگ آهن در کشور با محدودیت هایی همراه است. لذا سرمایه گذاری در بخش معادن ضروریست تا مواد اولیه مناسب برای فولاد محیا شود. با عدم انجام این نوع سرمایه گذاری ها نمی توان  انتظار رشد پایدار را در صنعت فولاد داشت. در این میان صنایع باید به توسعه زیرساخت های خود که کاملا از فعالیت های زیر ساختی دولتی مجزاست، نیز بپردازند.

در حال حاضر در صنایع فولاد وابستگی چندانی به واردات وجود ندارد تنها در چند مورد واردات صورت می گیرد. نیاز به واردات کک و ذغال سنگ به عنوان مواد اولیه در صنایع ذوب آهن وجود دارد. ماحصل این واردات نیز تولید و صادرات فولاد با ارزش افزوده بالاتر است.

موارد محدودی همچون الکترودها (اگر چه جزو مصارف پر استفاده در محصولات ذوب آهن نیست ) لازم است برنامه ریزی هایی صورت گیرد تا وابستگی در بحث الکترود کاهش یابد. موارد عمده ی مصرفی در داخل خود کشور تولید می شود و برای نیازهای محدود، سرمایه گذاری کلان مقرون به صرفه نیست.

به رغم رشد ۵۰ درصدی قیمت تمامی محصولات، فولاد معدود صنعتی است که از افزایش قیمت نسبت به سایر صنایع دیگر برخوردار نشده است و حتی با کاهش قیمت نیز  همراه بوده است. با وجود افزایش هزینه های دستمزد و نرخ های یوتیلیتی، برای این صنعت باید تدبیری اتخاذ شود.