عدم کفایت رشد ۱۰۲ درصدی درآمد «خودرو»

به گزارش بورس امروز، شرکت ایران خودرو در سال مالی ۱۳۹۹ موفق به کسب درآمد عملیاتی ۶۰۹ هزار میلیارد ریالی با رشد ۱۰۲ درصدی نسبت به سال ۱۳۹۸ شد. با این وجود به دلیل اینکه بهای تمام شده تولیدات این شرکت از نسبت ۱۱۵ درصدی درآمد عملیاتی برخوردار بوده، موجب ایجاد زیان ناخالص ۹۶ هزار میلیاردی برای «خودرو» شد. این رخداد حکایت از آن دارد که نرخ‌های مصوب شده برای فروش «خودرو» کفایت هزینه‌ای تولید را نمی‌دهد.

از آنجا که تولید شرکت با هزینه فروش و اداری ۴۸ هزار میلیارد ریالی همراه است با وجود کسب درآمد ۳۳ میلیارد ریالی از سایر منابع عملیاتی زیان عملیاتی ۱۴۹ هزار میلیارد ریالی را متحمل شد. این درحالی است که سهم هزینه‌های فروش و اداری از کل درآمد عملیاتی تنها ۸ درصد بوده و نسبت به بهای تمام شده تأثیرات منفی کمتری داشته است.

شرکت از محل سرمایه‌گذاری‌های خود موفق به کسب درآمد ۱,۳۰۸ میلیارد ریالی با رشد ۷ درصدی نسبت به دوره مشابه سال ۱۳۹۸ شد اما به دلیل اینکه از نسبت ۰.۲۱ درصدی به کل درآمد برخوردار است، اثر تغییرات آن برای شرکت محدود بود. علاوه بر این، شرکت به دلیل کمبود نقدینگی ملزم به دریافت وام از بانک شد که هزینه مالی ۷۰ میلیارد ریالی را برای سال ۱۳۹۹ ایجاد کرد. با وجود تأثیرات ۱۱ درصدی این هزینه بر درآمد کل، سهم قابل توجهی در زیان عملیاتی به میزان ۴۶ درصد داشته است.

تمامی این مسائل پیش روی شرکت از یک سو و لزوم پرداخت مالیات ۲ هزار میلیارد ریالی برای سال جاری و مالیات معوق ۱۱۸ میلیارد ریالی سال ۱۳۹۸ از سوی دیگر مانع بهبود تولید و فروش این شرکت شد. اثرات این هزینه‌ها را می‌توان در زیان انباشته «خودرو» مشاهده کرد که در پایان سال ۱۳۹۹ به رقم ۳۰۰ هزار میلیارد ریالی رسید. این درحالی است که شرکت در سال گذشته ملزم به افزایش سرمایه به منظور کاهش این زیان شده است.

با وجود اینکه شرکت ایران خودرو در سال جاری متضرر شده اما به طور کلی تعداد فروش خود را نسبت به سال ۱۳۹۸ حدود ۱۳ درصد افزایش داده است. لذا اگرچه تولید در برخی محصولات همچون تندر، سوزوکی و دانگ فنگ کاهش داشته اند، حجم تولید خودروهای پژو، سمند و دنا رشد یافتند که خلاصه آن در نمودار زیر به نمایش گذاشته شده است.

این کاهش فروش در حالی است که عمده نرخ‌های تعیین شده برای سال مالی ۱۳۹۹ به جز نرخ تولید محصول تندر افزایش حداقلی ۵۰ درصدی داشته است. مقایسه افزایش نرخ فروش با هزینه تمام شده هر محصول نشان می‌دهد که محصولات پر فروش شرکت از هزینه بهای بالاتری نسبت به نرخ فروش برخوردار بوده اند.

اگرچه نرخ برخی از محصولات همچون سوزکی و رانا افزایش داشته، مقدار تولید شده فروش رفته کاهش ۹۹ درصدی را شاهد بوده است. نتیجه آنکه تغییرات نرخ تنها عامل بهبود وضعیت شرکت نیست بلکه لازم است که برای رقابتی سازی محصول اقداماتی در راستای کاهش هزینه بهای تولید انجام شود؛ چراکه افزایش نرخ فروش در محصولاتی همچون رانا و سوزوکی تنها به کاهش تقاضا انجامیده است.